Dauðadans eða samræða til fyrirmyndar?

Sæki samantekt...

Eftir rektorskjörið tjá nú ýmsir borgarar háskólasamfélagsins sig um aðdraganda kosninganna á FB og gera upp baráttuna. Þykir sumum hún hafa verið drengileg en öðrum þykir illa hafa verið vegið að heiðri með undirróðri rétt fyrir lokabaráttuna. Nokkrir stuðningsmenn Magnúsar Karls finnst áherslan á hið svokallaða plastbarkamál hafa verið hlutfallslega mikil rétt fyrir seinni umferð kosninganna og velta fyrir sér ástæðum ítrekaðrar áminningar um hlutverk Magnúsar Karls í þeim sorgarleik, en hann fagnaði umræðunni þegar hún kom upp og svaraði fyrir sig, útskýrði hve hlutverk sitt hefði verið lítið í málinu. En svo hafði verið haldið áfram að ræða málið eins og engar útskýringar hefðu verið gefnar. Á hinn bóginn réttlæta menn í þessari orðasennu áframhaldandi umræðu og segja að orðrómurinn hefði verið hávær og því betra að ræða málið opinskátt og ekki hægt að einskorða þá umræðu við eitt skipti. Nú telja margir að þetta hafi gefið mótleikara og núverandi rektor Háskóla Íslands, Silju Báru, forskot. Aðrir telja lúalegt að eigna áróðri sanngjarnan sigur hennar.

Nú gerir maður sér vonir um að geta Háskólaborgaranna til opinnar, gagnrýnnar og málefnalegrar umræðu sé okkur hinum áskorun og fyrirmynd, en vegna smæðar sinnar efast margir um að samræðan geti nokkurn tíma skorað hreppapólitíkina endanlega á hólm. Ef opnað er fyrir beinagrindunum og þeim leyft að taka þátt í samræðunni, er þá dansinn óhjákvæmlega dauðadans?