„Ráðuneytið brást“

Sæki samantekt...

Konan sem sendi forsætisráðuneytinu erindi um mál Ásthildar Lóu Þórsdóttur segir ráðuneytið hafa brugðist algjörlega, öllum aðilum máls. Þá sé það ekkert annað en trúnaðarbrot að hafa upplýst Ásthildi Lóu um hver það var sem sendi erindið.

„Góðan daginn. Ég bið um stuttan fund með Kristrúnu Frostadóttur en það varðar Ásthildi Lóu Þórsdóttur. Komma. Það er í góðu lagi að hún sitji líka fundinn. Komma. Ef Kristrún vill það. Punktur. Liggur á. Ég er ekki að bjóða Ásthildi Lóu á fundinn.“

Ólöf Björnsdóttir er fyrrverandi tengdamóðir Eiríks Ásmundssonar, barnsföður Ásthildar Lóu Þórsdóttur. Eiríkur bjó á heimili hennar fyrir margt löngu og Ólöf segir að það hafi verið erfitt að horfa upp á það að hann fengi ekki að umgangast son sinn og Ásthildar. Henni hafi því misboðið þegar Ásthildur Lóa tók við embætti barnamálaráðherra.

„Mér ofbýður að hún sé þarna. Algjörlega.“

Hún sendi því tölvupóst til forsætisráðuneytisins eftir að hringdi til þess að ganga úr skugga um að haldinn yrði trúnaður um hann.

„Hvert get ég sent til þess ða það sé fullur rúnaður um málið? Hvert get ég sent? Jú þú getur sent á for@for.is og ég sagði bíddu er algjör trúnaður þar? Fer það ekki neitt um um bý? Ég vil gjarnan vernda-þetta er erfitt og leiðinlegt-og ég fór aðeins út í það að ég væri að vernda. Algjör trúnaður,“ segir Ólöf.

Það kom henni því í opna skjöldu þegar hún fékk símtal frá Ásthildi Lóu, og ekki síður þegar hún bankaði upp á klukkan tíu að kvöldi til.

„Ég var bara svo rasandi, af hverju hringdi ekki ráðuneytið og sagði, hún veit nafnið þitt? Eða megum við gefa upp nafnið þitt? Má hún hafa samband við þig? Mér fannst ráðuneytið algjörlega hafa brugðist frá a-ö.“

„Ég lít algjörlega á þetta sem trúnaðarbrot. Hugsaðu þér ef ég væri nú viðkvæm kona, sem væri að reyna að koma á framfæri einhverju stóru máli. Að kona þurfi að segja af sér ráðherraembætti af því að hún svaf hjá unglingspilti. Þetta er stórmál. Ég var að vernda hana-trúirðu því? Ég var að vernda hana með því að reyna að fá fund hjá Kristrúnu og hún mætti koma inn og ég skyldi feisa hana — af hverju ég vildi að hún færi og svo ætti hún bara að fara þegjandi og málið væri dautt. Nei. Ráðuneytið brást ekki bara mér og Eiríki, þau brugðust henni líka.“